Artykuły

Niezapomniany wieczór w Teatrze Muzycznym w Gdyni — debiut Teatru Junior — premiera młodzieżowego musicalu Brat Jacques w wykonaniu setki dzieci i młodzieży od lat 8 do 18 ze szkół podstawowych i średnich przede wszystkim Gdyni. Nowe wydarzenie w polskim teatrze. Nie mogę i nie chcę się wyzwolić od wzruszenia, które tego wieczoru zapadło głęboko w moją pamięć, moje serce. Pracując całe życie z młodzieżą, nie mogę przemilczeć tego faktu.

Cała prasa Wybrzeża tym razem jednomyślnie potwierdziła sukces.

Idea tego teatru powstała w roku 1988 w Anglii w mieście Plymouth przy Royal Theater. Zainspirowała ona Małgorzatę Ryś, która przeniosła ją do gdyńskiego Teatru Muzycznego, stała się jej entuzjastką i świetną realizatorką. Tak śmiały eksperyment mógł się narodzić w teatrze, na którego czele stoi tej miary artysta, jak dyrektor Jerzy Gruza, którego autorytet i pomoc były nieodzowne. Pierwsze próby odbyły się w maju. Realizatorzy Anglicy przyjechali dopiero we wrześniu: libretto Nick Stimson — temat niełatwy rozpoczyna się wybuchem wielkiej Rewolucji Francuskiej w 1789 roku — muzyka Chris Williams to prawie opera rockowa — reżyseria Carolina Gawn realizuje spektakl prostymi środkami, ale jakże ekspresyjnymi i szlachetnymi. Dzieci, młodzież grają, śpiewają, mówią, operują ruchem spontanicznym, wymownym, wzruszającym, sugestywnym, a wszystko z ogromną prostotą i szczerością. Soliści i zespół według aktualnej oceny szkolnej spisali się na „szóstkę”! Polscy realizatorzy: kierownictwo muzyczne Wiesław Suchoplec wykonał tytaniczną pracę, która dała niezwykłe rezultaty. Scenografowie Lucja i Bruno Sobczakowie z elementów własnej scenografii do Nędzników i do Olivera stworzyli nową teatralną wysoce artystyczną jakość, oddającą klimat i nastrój przedstawienia. „Ta scenografia nic nas nie kosztowała” — mówi do mnie po przedstawieniu dyrektor Marek Kraszewski. Tak to teraz artysta musi liczyć się z trudnymi realiami, żeby teatr mógł przetrwać i nie tylko przetrwać — żeby mógł działać.

Ten spektakl udowodnił, że tylko wyciągnąć do młodych rękę, otworzyć przed nimi serce, a pokażą, na co ich naprawdę stać.

Kochani! Świat dorosłych serwuje wam na co dzień w telewizji filmy o zbrodni i pornografii — postrach dla wrażliwych, gorzka i straszna „lekcja wychowawcza” dla was. Wasi najbliżsi, zagonieni i przerażeni własnymi kłopotami, nie mają dla was czasu, świat dorosłych jest skłócony, a szkoła w ogromnej większości uczy was „scholastycznymi metodami”, które, mimo łudzących obietnic, nie zmieniają się od wielu lat. Wasza młodość realizuje się w świecie trudnym, wręcz strasznym, gdzie człowiek człowiekowi często bywa wilkiem, równocześnie deklarując solidarność. Troską dorosłych budzącą ich sprzeciw są wasze „na punka” ostrzyżone głowy, wasze ekscentryczne ciuchy, a nie wasze dusze. To też wasza agresja, hula sobie bezkarnie. Od waszego słownika puchną nasze uszy, wasza nonszalancja obraża nas. A przecież naprawdę nie jesteście tacy źli. Ale gdyby tylko to! Przeraża nas, kiedy wasza agresja sięga dalej i dalej, a waszego okrucieństwa granic nie widać. To tragiczny margines. Znam was i podziwiam również poważnych, mądrych, wrażliwych, pełnych swoistej inwencji — czekających, abyśmy wyszli wam naprzeciw, akceptowali waszą inność intelektualną.

— Kiedy na premierze waszego gdyńskiego spektaklu wśród huraganu braw stojącej publiczności — wyszła na proscenium dziewczynka — widownia zamilkła — a ona zaśpiewała głosem ciepłym, czułym, przejmującym, piosenkę — przesłanie dla nas i dla was — „Wywrócony jest nasz świat” — a my dorośli płakaliśmy, bo my was kochamy. Tłumaczymy się przed wami, że za nami jest wojna, że za nami jest świat zakłamania i zbrodni, a teraz nareszcie jest upragniona wolność, ale wolność często jakże gorzka dla nas i dla was.

„Coś ty winien za to zło
W ogniu stanął świat
Masz za mało lat
Aby móc zrozumieć To.
Podaj mi swą dłoń
W domu mym się schroń
Zbliż się śmiało do mych
drzwi
Już nie będziesz sam
Serce swoje ci dam
Biedne dziecko tak jak my”