Artykuły

Nic dziwnego, że następnego dnia (sobota) wszedłem moc­no przygnębiony na widow­nię Teatru Kameralnego. Z ręką na sercu przyznaję, spodziewałem się najgorszego, po piątkowych wrażeniach. Jednak tym razem zręcznie napisana intryga znalaz­ła lepszego sojusznika w aktorach. Bardzo ostro, ekspresyjnie i konse­kwentnie zagrana była postać Heleny Wheeler (Iga Mayr), aktorka absolutnie zaskoczyła nas pointą. Nie tylko wywiodła w pole bohaterów sztuki, ale i wszystkich widzów, którzy nie spodziewali się takiego zakończenia. Bardzo dobra w grote­skowej roli niemieckiej służącej była Jadwiga Ziemiańska. Dawno nie widziałem tej aktorki w takiej dyspozycji. Serdecznie mnie ubawił Zygmunt Bielawski jako pan Appleby. Był najżywszą postacią w tej sztuce, mając wręcz popisowe momenty. Reszcie zespołu aktorskiego można to i owo powytykać.

Jednak największe pretensje mam do reżysera tego „krymina­łu” Marii Straszewskiej. I w tym wypadku było to robione bez zna­jomości reguł gry. Niech odkryję po raz dwutysięczny dwunasty, że sztuka sensacyjna wymaga od re­żysera czegoś więcej, niż przeczy­tania didaskalii. Nie do zniesienia było rozegranie kilku scen, że tak powiem, sygnałowych dla widza, pilnie śledzącego intrygę. Choćby spiskowanie pary Remiszewska — Danielewski tuż przed wyjazdem pani Wheeler (Mayr).

Z tych to powodów misterna pa­jęczyna anegdoty kryminalnej sta­je się dla wychowanka telewizyj­nych teatrów sensacji siatką z gru­bych powrozów z supłami. Trud­no diament oszlifować siekierą. Trzeba mieć do tego specjalne na­rzędzia, wie o tym każdy reży­ser. Przepraszam nie każdy.

Trudno mi również wytłumaczyć sobie dlaczego w czasie kanikuły trzeba usprawiedliwiać teatralne brakoróbstwo. Co w obu wypad­kach można zauważyć.

Z dwojga złego doradzałbym wszystkim wybranie się do Teatru Kameralnego. Mniej trzeba przy­mykać oczy. Na tym z przykrością zeznania swoje kończę.