Artykuły

Najlepszym dowodem, że zbli­ża się sezon nudy i rozpaczli­wych poszukiwań wielkich emo­cji, których nie dostarcza nam cało­roczne życie, jest repertuar naszych teatrów. Teatr Kameralny zabawia nas wystawiając sztuką Lucille Fletcher pt. Bezsenność. Można ją jeszcze oglądnąć przed wakacjami, że­by ten gatunek dramatu nie ciążył na naszej psychice w pierwszych dniach pracy pourlopowej. Chociaż, jak będzie szła i po urlopach, zachęcam również, bom człowiek życzliwy i cieszę się, gdy inni przeżywają duże wzruszenia artystyczne. Ale treści nie opowiem. Ja­ko że w kryminałach tego robić nie wolno. Myślę jednak, że owa mgiełka tajemnicy na coś się mojemu anonsowi przyda. Powiem tylko, zresztą za autorką, że dramat ma początek, śro­dek i koniec, o czym także z dumą donoszą autorzy programu z tejże oka­zji wydanego. Autorzy programu rów­nież z dużą swobodą opisują wygląd [brak części tekstu] jak wygląda: „…tak, jak sobie człowiek wyobraża autorkę dreszczowca. Ma twarz o jasnej cerze, wielkie czarne oczy, czarne rzęsy i brwi, gładkie, błyszczące ciemne włosy z grzywką, za­czesaną na czoło. Patrzy wnikliwie i nie bez życzliwości na człowieka, odzy­wa się rzadko, uśmiecha się łagodnie i tajemniczo…” (M. M.). Specjalnie przedrukowuję ten artystyczny obraz pisarki, bo ja zupełnie inaczej wyobra­żałem sobie zawsze autorkę dreszczow­ca. Wyobrażałem tak: „Ma twarz o ciemnej cerze, małe, zjadliwe, jasne oczy, rude rzęsy i brwi, szorstkie, niebłyszczące białe włosy i na dodatek bez grzywki, a jeśli już to z grzywką zaczesaną na ucho. Patrzy tępo, i bez życzliwości na człowieka… A na nosie ma dużą brodawkę”. No, ale mnie wolno inaczej widzieć wizerunek autor­ki dreszczowców, a inaczej wolno wi­dzieć M. M.

Bezsenność reżyserowała Maria Straszewska, a scenografię przygotował Marcin Wenzel. Wśród aktorów ujrzeć można Igę Mayr, Zygmunta Bielawskiego, Irenę Remiszewską, Ferdynan­da Matysika i innych. Warto jeszcze dodać, że autorka jest Amerykanką.