Kalendarium

Warszawa, Teatr Narodowy: pierwsze przedstawienie Atalii, tragedii Jeana Racine’a w przekładzie Juliana Ursyna Niemcewicza; w tytułowej roli wystąpiła Józefa Ledóchowska, Joasa, króla judzkiego grała Julia Mierzyńska, Joada, wielkiego kapłana – Marcin Szymanowski. Iksowie komplementowali dyrektora Osińskiego i aktorów: „Dekoracje nowe, ubiory świetne i cała okazałość wystawienia Atalii dowiodły nam gorliwość dyrektora teatru [...]. Aktorowie wszystkich sił użyli do dobrego wystawienia. Pan Szymanowski przejął się dzielnie duchem swojej roli, a w chwilach natchnienia prorockiego najzasłużeńsze odebrał oklaski. [...] Atalia grała z godnością i zapałem: wiele miejsc bardzo szczęśliwie wydała. Pierwsze wejście na scenę i pierwsze spojrzenie na Joasa były zachwycające. Gra tak piękna wznieciła w nas chęć widzieć ją doskonałą i dlatego pozwolę sobie uczynić uwagę, że badanie jej nie miało prawdy natury. Zbyt groźnym zapytywała się tonem. Chcąc wydobyć z dziecięcia lat ważne wyznanie należało, ile możności, przytłumić swój gniew, obawę; należało przybrać fałszywą słodycz i tą starać się uwodzić dziecię, wciągając je w zaufanie. [...] Pan Szymanowski także w scenach z dziecięciem nie dość się zniżał do jego wieku, zawsze do niego przemawiał jak do bohatera. Zresztą miłośnicy teatru z radością ocenili gorliwość aktorów, wyjąwszy pana Wąsowicza, który kilka tylko mając wierszy do powiedzenia potrafił ich zapomnieć doskonale. Wyglądał ich z loży suflera z niecierpliwością równą naszej, mrugał oczami, tupał, ale nic nie pomogło, sufler nieuważny stał się przyczyną najkomiczniejszej sceny wpośród najlepszej tragedii”. (Cyt. za: Recenzje teatralne Towarzystwa Iksów 1815-1819, opracował i wstępem opatrzył Jacek Lipiński, przypisy: J. Lipiński, Zbigniew Jabłoński, Wrocław 1956 Ossolineum, s. 121, 122; Feliks Wąsowicz grał jednego ze „Starszych Lewitów”.).