Leokadia Michałowska
JARECKA Anna, właściwie Leokadia Halina Michałowska, zamężna Zarębina (23 czerwca 1920 Warszawa – 11 marca 1993 Kraków),
aktorka.
Była córką Jana Michałowskiego i Józefy z domu Reszka; żoną Leona Zaręby. Ukończyła Gimnazjum Matematyczno-Przyrodnicze J. Kudasiewiczowej w Warszawie. Brała udział w przedstawieniach Teatru Szkolnego Instytutu Reduty pod kierownictwem Marii Dulęby, w redutowych porankach poetyckich i audycjach radiowych, a w sezonie 1938/39 została słuchaczką studia aktorskiego dla młodzieży pod nazwą Okop, działającego przy Instytucie Reduty. W latach II wojny światowej i okupacji niemieckiej pracowała w warszawskiej cukierni „Aria”, brała udział w pracach Placówki Żywego Słowa Ludwika Bergera nad fragmentami Sułkowskiego, Wyzwolenia, Warszawianki, Nocy listopadowej i Wesela, prezentowanych na tajnych kompletach w szkołach i w prywatnych mieszkaniach.
Po wojnie znalazła się w Krakowie, gdzie od 26 maja 1945 kontynuowała naukę w Studiu Dramatycznym Iwo Galla (przyjęła wówczas pseudonim Anna Jarecka); w spektaklu Lekkomyślnej siostry
dała Adzie stosownie do swoich warunków bardzo zabawnie oburzoną naiwność
(Gall).
W sezonie 1945/46 brała też udział w przedstawieniach Teatru dla Dzieci Wesoła Gromadka. Jesienią 1946, wraz z grupą wychowanków Galla i pod jego kierownictwem, przybyła do Miejskiego Teatru Wybrzeże w Gdyni, gdzie w 1947 zdała eksternistyczny egzamin aktorski. W sezonach 1946/47 i 1947/48 zagrała tu: Rybaczkę (Homer i Orchidea), Lunię (Ludzie są ludźmi), Skierkę (Balladyna), Ludwisię (Chory z urojenia) oraz Isię (Wesele). W sezonie 1948/49 występowała w Teatrze Polskim w Bielsku jako: Lucylla (Mieszczanin szlachcicem), Luba (Tu mówi Tajmyr), Helcia (Strzały na ulicy Długiej), Zosia (Królowa przedmieścia).
W sezonach 1949/50–1954/55 była aktorką Teatru im. Jaracza w Łodzi, gdzie zwróciła uwagę krytyków rolą Klary (Zemsta, 1951), w której
zademonstrowała z powodzeniem sprytną i miłą szlachcianeczkę tworząc sympatyczny duet z Wacławem
(Józef Szczawiński),
ale „nie uzasadniła dostatecznie swego tytułu zwycięskiej rywalki Podstoliny” (S. Stefański). Grała też m.in.: Anię (Wiśniowy sad, 1949), Julię (Sprawa Pawła Eszteraga, 1950), Janinę Kwadrowską (Grzech, 1952), Zofię Dzierżanowską (Bonaparte i Sułkowski, 1953), Magdę (Imieniny pana dyrektora, 1954). W sezonach 1955/56–1958/59 należała (jako Anna Michałowska) do zespołu Teatru Ludowego w Nowej Hucie; zagrała jedynie Zuzannę Brady (Bohater naszego świata) i ponownie Skierkę – 1956.
W 1969–89 uczyła wymowy na Wydziale Aktorskim Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Krakowie. W tomie wspomnień O zespole Reduty 1919–1939 (Warszawa 1970) zamieściła artykuł „Okop” 1938/39.
Bibliografia
Almanach 1992/93; U. Aszyk-Milewska: Iwo Gall. Poszukiwania teatralne, Łódź 1978 (il.); Dziesięciolecie T. im. Jaracza w Łodzi 1945–55 (il.); 10-lecie T. Młodego Widza w Krakowie (il.); Dziesięciolecie T. Wybrzeże 1946–56 (il.); Gall s. 139 (il.), 167, 188, 189 (tu cyt.); Gdańsk teatralny; Kaszyński: Teatr łódz.; O zespole Reduty; Osiński: Pamięć Reduty; PWST w Krakowie; Sempoliński: Druga połowa (tu opinie S. Stefańskiego i J. Szczawińskiego); Szczepkowska: 20 lat t. na Wybrzeżu; T. Ludowy 1955–60; T. w Bielsku-Białej 1945–80 Teatr 1993 nr 5; Akta (fot.), ZASP; Programy, IS PAN; Almanach 1944–59.
Ikonografia
Fot. – IS PAN, ITWarszawa.
Źródło: Słownik biograficzny teatru polskiego 1910–2000, t. III, Instytut Sztuki PAN, Warszawa 2017.
Zachowano konwencję bibliograficzną i część skrótów używanych w źródłowej publikacji.
