Przedstawienia

Sztuka w 5 obrazach
około 10 postaci

Sztuka opowiada o niezwykłych przygodach dzieci, Dorotki i Filipka, poszukujących krainy radości. Dramaturgia kreuje świat całkowicie niecodzienny - poetycki i nadrealny, właści­wy i bliski wyobraźni dziecięcej.
W miasteczku Smętowie wszystko jest bardzo smutne, odkąd ktoś niegodziwy uniósł weselny dzwon. Gdy zapada noc sfruwa z nieba Młyn a w nim zły czarodziej Młynarz. Dorotka i Filipek zostają porwani przez Młynarza i uwięzieni w Młynie. Sytuacja wydaje się bez wyjścia i dopiero krowa Kunegunda, będąca na służbie u Młynarza daje dzieciom zbawienną radę. Kiedy czaro­dziej Młynarz udaje się na nocne latanie, dzieci namawiają Młyn, by uciekł wraz z nimi w poszukiwaniu szczęśliwej krainy.
Najpierw lądują w krainie Perfumowanych Panien. Kunegunda podbija serce Perfumowanego Kawalera. Ofiaruje on Kunegundzie sznur Konwaliowych dzwoneczków. Łąkową sielankę zakłóca nagle pojawienie się Młynarza. Kunegunda porusza dzwoneczki. Młynarz, który panicznie boi się dźwięku dzwonków /dlatego ukradł wesel­ny dzwon/ traci swą czarodziejską władzę. Młyn wraz z dziećmi i Kunegundą szybuje dalej, ku szczęśliwej krainie.
Lądują w krainie Kart, gdzie karciane towarzystwo, Damy i Walety, oczekuje właśnie na czwartego. Nasi przyjaciele nie potrafią jednak grać w karty. Za karę zamknięci zostają w wię­zieniu z talii kart i strzegą ich groźne Dżokery. W krainie Kart pojawia się niebawem zły czarodziej Młynarz. Przyjmuje pos­tać magika Baccarata i odnosi znaczne sukcesy wśród karcianych mieszkańców. I tym razem sytuację ratuje dzielna Kunegunda. Trą­bi we własny róg i wypowiada wojnę krainie kart. Rozdzwania się wszystkimi dzwoneczkami i tym razem skutecznie przegania Młyna­rza.
Młyn ląduje w krainie Zamarzniętego Wesela. Nad miastem po­wiewa welon panny młodej, a weselnicy, nieruchomi i zamarznięci,
oczekują w mroźnym śnie na zawieszenie weselnego dzwonu na zer­wanym sznurze, Ktoś /czyli Młynarz - jak się wyjaśni niebawem/ zerwał sznur w dniu ślubu Śmieszki, córki burmistrza. Nikt z apatycznych mieszkańców nie umie się wznieść na wysokość koś­cielnej wieży. Z pomocą spieszy czarodziejski Młyn, który za­wiesza weselny dzwon. Rozlega się potężne bim-bam. Młynarz, który akurat nadciąga, unicestwiony zostaje potężnym dźwiękiem dzwo­nów raz na zawsze. Rozpływa się w deszczową chmurę, której wszys­cy życzą złych wiatrów. Do miasta powraca radość.
O dramaturgicznej atrakcyjności sztuki decyduje przede wszystkim wdzięk poetyckich zdarzeń, możliwych do wyobrażenia przede wszystkim w teatrze lalek.

Źródło: Informator o repertuarze polskiej współczesnej dramaturgii teatru lalek, Agencja Autorska, Warszawa, 1984

Ukryj streszczenie